Bayramlık Ağzımı Açıyorum!

Küçükken kolaydı bu bayramlar; annemler nereye götürürse onların elini uzaktan öper bayramını kutlardık. Onu aradın bunu aramayı unuttun diye bir rahatsızlık konusu yoktu.
Yaş büyüyünce işler değişti; Cep telefonu, SMS ve email olaya girince kimi nasıl kutlayacağımız iyice karmaşıklaştı.
Artık 1. derece yakın haricinde kimseyi aramaz bir hale gelmiştim ki, bugün bir degisiklik yapıyım dedim. Palmiye Park Gaziemir’de oturan Hüsniye teyzeyi arayıp o inanılmaz mutlu sesini duyunca, Palmiye Park Teras’ta ev sahibi Ankara’da yaşayan Mete bey’in sanki kendi oğlu aramış gibi sevindiğini hissedince, herkese lazım Mulazım abiye attığım mesaja verdigi kitaplık cevabı okuyunca esasında ne kadar guzel bir geleneği kaçırdığımı hissettim.
Yine de herkesi arayamayacağımı biliyorum ama saçma sapan kalıp mesajlar atacağıma o anda aklımdan kim geçiyorsa arayıp mutlu olacağımı da biliyorum.
Herkese iyi bayramlar, arasam da aramayasam da 🙂